Π.Γ. (προτερόγραφο): Το άρθρο που ακολουθεί, απηχεί τις απόψεις του συντάκτη και μόνον, πράγμα που πιθανότατα θα εξακολουθήσει να ισχύει και μετά την ανάγνωσή του.
Το πρώτο εικοσιτετράωρο είναι αφιερωμένο στη διαχείριση του σοκ.
Δεν είναι λίγο πράγμα να ακούς από την τηλεόραση, ότι η τηλεόραση κλείνει.
Πρώτα σκέφτεσαι τη δουλειά σου (να μη λέμε βλακείες, τόσος κόσμος μας διαβάζει), τις τρύπες που θα μείνουν χαίνουσες, το δεκαπενθήμερο που θα πληρωνόσουν αύριο αλλά δεν...
Έπειτα, προσπαθείς να αναλογιστείς τη βιαιότητα μιας τέτοιας πράξης: κλείνει η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση!
Πρωτάκουστο. ΄Άνευ προηγουμένου. Συγκλονιστικό.
Ακόμα και για όσους λίγες στιγμές αργότερα το αποδέχτηκαν ως «αναγκαίο κακό» και ανακούφιση από το χαράτσι των δυόμισι ευρώ.
Το δεύτερο εικοσιτετράωρο απαιτεί την επικράτηση των ψυχραιμότερων.
Των ηγετικών φυσιογνωμιών.
Εκείνων που ήταν ήδη και αυτών που αναδύονται μέσα από την κρίση.
Την «Κρίση» που σύμφωνα με την Αριστοτέλεια ετυμολογία είναι «μέση λέξη», γιατί μπορεί να οδηγήσει προς το χειρότερο αλλά και προς το καλύτερο, ανάλογα με τη διαχείρισή της.
Στο τρίτο εικοσιτετράωρο έχεις πάρει ήδη τις αποφάσεις σου.
Έχεις καταστρώσει τη στρατηγική σου. Έχεις πλάνο και το θέτεις σε εφαρμογή.
Στα χέρια σου υπάρχει μια ΕΡΤ «υπό κατάληψη» ή «αυτοδιαχείριση» (το μάτι του παρατηρητή καθορίζει τις έννοιες) και αποφασίζεις αυτόνομα: τι θα την κάνεις;
Και τι την κάνεις; Όχι αυτό που περίμενα.
Καταλαβαίνω την αγωνία. Τα μνημόσυνα και τις πλερέζες.
Τις δεήσεις στους Χατζιδάκιδες, τους Θεοδωράκηδες και την αοιδίμου μνήμης Λιλιπούπολη (μακράν ό,τι καλύτερο παρήγαγε η ΕΡΤ, κατά την ταπεινή μου άποψη).
Καταλαβαίνω τα δάκρυα, τις προσκλήσεις συμπαράστασης, τα λογίδρια στο προαύλιο, τους περίεργους και τους πολιτευτές, ακόμα και τα «βρόμικα» με την τσίκνα τους «για να μην πεινάσουν οι επαναστάτες».
Τα καταλαβαίνω και τα ανέχομαι.
Μέχρι την τρίτη μέρα.
Την ημέρα «που καταλαγιάζουν όλες οι επαναστάσεις», όπως μας δίδαξαν οι μπουρζουάδες της Revolution Francaise.
Μετά όμως, αρχίζω και μπερδεύομαι.
Το πρόβλημα που αντιμετώπισα -μέχρι τελικής ήττας- ως εργαζόμενος στην ΕΡΤ, ήταν η φίμωση που επιβαλλόταν άνωθεν.
Η ΕΡΤ ως καταναγκαστικό φερέφωνο της εξουσίας, προσπαθούσε και συχνά κατάφερνε να «αγγίξει» τη θεματολογία της κρίσης, αλλά ως εκεί.
Ύστερα, με μια εντολή προφορική, για να μην υπάρχουν και τεκμήρια, επέστρεφε στα καθιερωμένα.
Σπουδαίο το έργο της στον πολιτισμό και αξιόμαχη η πολεμική της στα σκουπίδια των ιδιωτικών -το εννοώ!
Το δημοκρατικό της έλλειμμα όμως, είχε να κάνει πάντοτε με την εθελοτυφλία απέναντι στα αδιέξοδα της κοινωνίας.
Είμαι αυστηρός, το ξέρω. Θα ανακληθώ στην τάξη από την γκίλντα μου.
Αλλά μέχρι τότε, έχω λίγο χρόνο για να οραματιστώ την ΕΡΤ «που θα ήθελα να είναι» από προχτές.
Μία παρένθεση:
Είναι αλήθεια ότι οι περισσότερες μονάδες εξωτερικών μεταδόσεων σφαλίστηκαν από τον εισαγγελέα που κατέλαβε εξ’ απήνης την ΕΡΤ της Κατεχάκη και δεν έφτασαν ποτέ ως «ενισχύσεις» στο ραδιομέγαρο.
Θα κουτσούρευαν την πρόθεση της αυτοδιαχειριζόμενης τηλεόρασης / ραδιοφωνίας να βγει στην κοινωνία και να αναλάβει τον πραγματικό της ρόλο.
Το ζήτημα είναι ότι δεν βλέπω ούτε την ίδια την πρόθεση...
Πού είναι τα ρεπορτάζ «που δεν μπορούσαμε να κάνουμε» γιατί μας τα έσφαζε η διορισμένη διοίκηση;
Πού είναι οι κάμερες στα κλειστά εργοστάσια, στην Ιερισσό, στα σφαλισμένα νοικοκυριά, στους εκπλειστηριασμούς, στα δικαστήρια των κατασχέσεων;
Πού είναι οι ειδικοί που θα μοιραστούν μαζί μας την ελεύθερη άποψή τους για τα δημόσια ΜΜΕ;
Πού είναι οι διαφωνούντες;
Δεν ξέρω. Ίσως τους καλέσαμε και δεν ανταποκρίθηκαν.
Όλοι; Ακόμα κι αυτοί που συμμερίζονται την άποψη της κυβέρνησης χωρίς να συμμετέχουν στην εφαρμογή της;
Πού είναι η αυτοκριτική; Οι νέες προδιαγραφές ποιότητας; Ο δημόσιος διάλογος;
Το σύγχρονο content;
Ο επανασχεδιασμός, έστω και στο επίπεδο του πρώτου σκαριφήματος;
Και κυρίως: Πού είναι τα νέα πρόσωπα της ΕΡΤ;
Αυτά που δούλευαν σαν τα μυρμήγκια, αυτά που δεν είχαν φωνή και φυσιογνωμία δημόσια, αυτά που διεκδικούσαν την παρουσία τους «στον αέρα» αλλά τους παρέσερνε ο σίφουνας της τηλεοπτικής ανακύκλωσης; (Και όχι, δεν μιλάω για μένα).
«Δεν έχουμε χρόνο» θα πουν οι συνάδελφοι.
Ακριβώς! Δεν έχουμε χρόνο!
Για να τον ξοδεύουμε σε συναισθηματισμούς, επικολυρικές παράτες και ελεγειακά ντελίρια.
Για να στήνουμε συναυλίες συμπαράστασης επί συναυλιών συμπαράστασης και «χαιρετισμούς» συνδικαλιστών στα πλατύσκαλα.
Και κυρίως, δεν έχουμε την πολυτέλεια να ανεχόμαστε τα καπέλα των κομμάτων -όλων των κομμάτων- που επισφραγίζουν τη λήξη της βραχύβιας «ανεξαρτησίας» μας.
Βλέπω μέρα με την ημέρα, την αντίδραση να πάλλεται -και να αναλώνεται- στο προαύλιο.
Στο προαύλιο δεν γίνεται δημοσιογραφία. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις.
Κανένα μικρόφωνο δεν θα βρει απέναντί του έναν «της άλλης άποψης».
Το μόνο που θα βρει και θα αναπαραγάγει είναι η ευλογία του πώγωνός μας.
Για νιοστή φορά.
Αν ήμουν πολιτικός θα έλεγα, για να ακουστώ γνωστικός και σώφρων, πως η ΕΡΤ «δεν έχει βρει ακόμα το βηματισμό της».
Ευτυχώς για όλους μας, δεν είμαι.
Και το μόνο που έχω να παρατηρήσω είναι ότι η ΕΡΤ απέκτησε ξαφνικά την ελευθερία της, με τραγικό κόστος.
Και δεν ξέρει ακόμα τι να την κάνει.
Όσοι από εσάς γεννηθήκατε πριν από το 1968, ίσως θυμάστε τον κανόνα του «Να - Θα - Για - Όταν – Αφού»: στην παλιά γραμματική, τα μόρια αυτά μαζί με κάμποσα άλλα, στην υποτακτική του ρήματος «επέβαλλαν» η κατάληξή του να γράφεται με ήτα: «Να μάθης». «Θα ζητήσης». «Οταν αποφασίσης».
Είμαι κακιά Κασσάνδρα. Διαψεύστε με!
Αλλά, στην περίπτωση της ΕΡΤ, όλα τα «Θα», τα «Όταν» και τα «Αφού», φαίνεται να κολλάνε στην υποτακτική.
Να μην περνάνε στον μέλλοντα. Και να καταλήγουν στην ήττα.
Υ.Γ.
Ας με συγχωρήσουν οι φιλόλογοι για την αυτοσχέδια διατύπωση του γραμματικού κανόνα.
Προς υπεράσπισίν μου, ας πούμε ότι παρασύρομαι κι εγώ από το ρεύμα της εποχής. Που επιβάλλει τον αυτοσχεδιασμό, αντί τις προπαρασκευής, του στοχασμού και της εκπόνησης.
Λέγεται κι αλλιώς: «Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν».
Οι νεότεροι, γκουγκλάρετέ το...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου