Του Σιόγκα Θεόδωρου
Ένα μήνα περίπου μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές και μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης που ταλανίζει την Ελληνική Κοινωνία, να πως διαμορφώνεται η κατάσταση στη δική μας γεωγραφική περιοχή, επιτείνοντας ακόμη περισσότερο τις συνέπειες της κρίσης για τους ανθρώπους του τόπου μας.
Για την Δ.Ε.Η. συζητιέται πώληση ή ενοικίαση των ορυχείων ή των μονάδων της σε ιδιώτες, γεγονός που θα έχει οδυνηρές επιπτώσεις στην οικονομία της περιοχής. Η εξέλιξη αυτή φέρνει ακόμη πιο κοντά την «μεταλιγνιτική εποχή».
Το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας κινδυνεύει με λουκέτο λόγω έλλειψης ιδιόκτητων εγκαταστάσεων που είναι προϋπόθεση για την μακροημέρευση του. Το δε όνειρο της ανάπτυξης μέσω αυτού δείχνει να απομακρύνεται οριστικά. Η εξέλιξη αυτή είναι το αποτέλεσμα της γνωστής κόντρας του Δήμου με τον πρώην Γ.Γ. της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας κ. Λεούδη.
Το Τ.Ε.Ι. Δυτικής Μακεδονίας τείνει σε δραστική απαξίωση καθώς συνδυάστηκε ως Ίδρυμα της ήσσονος προσπάθειας, αφού για να εισαχθείς σε σχολές του αρκεί στις πανελλήνιες εξετάσεις να γράψεις μόνο τ’ όνομά σου (βαθμός εισαγωγής 0,2), ενώ παράλληλα θα υποστεί σημαντικές περικοπές λόγω οικονομικής συγκυρίας.
Η σιδηροδρομική σύνδεση με την Θεσσαλονίκη καταργήθηκε και είναι αμφίβολο αν θα ξαναλειτουργήσει το 2012, παρά το γεγονός ότι ξοδεύτηκε πακτωλός χρημάτων για την ανακατασκευή της.
Η αεροπορική σύνδεση με Αθήνα καταργήθηκε επειδή απλά δεν είναι οικονομικά βιώσιμη (ποτέ δεν ήταν άλλωστε).
Το Μαμάτσειο Γενικό Νοσοκομείο Κοζάνης προτείνεται να συγχωνευτεί με αυτό της Πτολεμαΐδας και να καταργηθούν κλινικές του. Δυσφορία βέβαια προκαλεί η δήλωση πολιτικού της περιοχής, ότι οποιαδήποτε άλλη πρόταση θεωρείται γραφική.
Ο Δήμος Κοζάνης δεν αποδίδει το κομμάτι που του αναλογεί από τις εισφορές των εργαζομένων στο ασφαλιστικό τους ταμείο και αδυνατεί να καταβάλει τους μισθούς των υπαλλήλων του στην ώρα τους.
Επιπλέον η ανεργία εξακολουθεί να βρίσκεται στα ύψη, ενώ πεισματικά δεν εγκαθίστανται νέες επιχειρήσεις στην περιοχή.
Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι, για τα περισσότερα, αν όχι για όλα τα προαναφερόμενα, είχαμε στο παρελθόν θριαμβολογίες από τους τοπικούς άρχοντες για την «υποτιθέμενη» θετική εξέλιξή τους.
Αναρωτιέμαι και εγώ όπως πολλοί συμπολίτες μας τι απέγιναν εκείνα τα πομπώδη «Πύλη της Ελλάδας στα Βαλκάνια», «σχεδιάζουμε την πόλη των 100.000 κατοίκων», «μεριμνούμε ώστε η μεταλιγνιτική περίοδος να είναι ανώδυνη για τον τόπο» και άλλα πολλά συνθήματα, κυρίως της δεκαετίας του ‘90.
Συμπερασματικά η πόλη και η ευρύτερη περιοχή έμεινε ανοχύρωτη, όσον αφορά βασικές υποδομές που θα μπορούσαν δυνητικά να μας επαναφέρουν σε ανοδική τροχιά. Από δω και πέρα πλέον, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται εγρήγορση, δράση και κυρίως διεκδικητικό πνεύμα από όλους τους φορείς, μήπως και μπορέσουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου